2017-07-22
Op de mooie zomeravond van 22 juli waren alle Vriendenervers bij elkaar om de overgang van Vereniging Vriendenerf naar VvE Vriendenerf te markeren. Dit deden we via een ceremonie die georganiseerd was door de visiegroep.
Door de ceremoniemeester werden we eerst per huishouden en in de volgorde waarin we lid waren geworden van Vriendenerf, uitgenodigd om te gaan staan bij stenen met onze namen erop, die op het veld naast de vijver in een bepaald patroon waren neergelegd.
Daardoor zag je als het ware de historische ontwikkeling van het project, van de eerste initiatiefnemers tot de leden die zich het laatst hebben aangesloten. Vanuit deze opstelling transformeerde het gezelschap via een lijn- naar een cirkelopstelling, waarbij “oud” in het Oosten en “jong” in het Westen kwam te staan.
Vervolgens wandelden wij naar het plein voor ons gemeenschappelijk gebouw (Deelhuis), en stelden ons weer op in een cirkel, maar nu in een willekeurige volgorde: nu wij wonen op Vriendenerf is de anciënniteit van onze betrokkenheid niet meer zo relevant. Daar werden de 21 stroken papier met korte individuele teksten uitgedeeld die eenieder van ons een jaar eerder tijdens een gezamenlijk weekend in Havelte had opgeschreven en waarin we een visie of verwachting ten aanzien van Vriendenerf hadden verwoord.
Eén voor één werden de teksten tweemaal voorgelezen, eenmaal om te horen, eenmaal om te verstaan en te laten doordringen. Door een buiging bevestigden we de woorden. Doordat die teksten willekeurig waren uitgedeeld, werden zij (hoogstwaarschijnlijk) niet door de schrijvers ervan voorgelezen. Dit, en de bevestiging van de teksten, gaf ons het gevoel dat we hier een collectief fundament voor Vriendenerf hadden gecreëerd.
De 21 stroken papier werden weer verzameld en door de initiatiefnemers van het project, in een mooi houten doosje, achter een ruitje in de wand van de hal van het Deelhuis opgeborgen.
Mochten we ooit de weg kwijtraken of vergeten waarom we dit project begonnen zijn (er bestaan immers veel minder complexe manieren om onze oude dag te slijten), dan ligt daar een mooi ankerpunt om op terug te grijpen.
Peter en Tineke Oostendorp